Fale podczerwieni mają długość większą niż 700 nm, a fale nadfioletu mają długość mniejszą niż 400 nm. Zatem podczerwień to fale od długości większej od długości nadfioletu.

Przedstawmy na schematycznym rysunku fale o długości odpowiadającej nadfioletu:

Teraz przedstawmy na schematycznym rysunku fale o długości podczerwieni (długość fali jest około dwa razy większa):

Kiedy przecinają się grzbiety fal (czerwone łuki) lub doliny fal (niebieskie łuki) to fale się wzmacniają, a kiedy spotykają się grzbiety i doliny fal (przecięcia czerwonych i niebieskich łuków) to fale się wygaszają.

Na przedstawionych rysunkach widzimy, jak w zależności od długości fali fale wzmacniają się w różnych punktach. Im mniejsza długość fali, tym gęstsze są fale i tym bliżej środkowego prążka następuje pierwsze wzmocnienie fali.

Fala stojąca powstaje na skutek złożenia dwóch fal o takiej samej długości, ale biegnących w przeciwnych kierunkach. Doliny jednej fali pokrywają się z grzbietami drugiej fali. Zatem węzły tworzą się w odległościach równych połowie długości fali:  .

Po skierowaniu promienia lasera prostopadle do powierzchni lustra odbije się on w przeciwnym kierunku, ale nie powstanie fala stojąca. Wiązka lasera reprezentuje wiele fali światła o małej rozbieżności biegnących równocześnie. Do powstania fali stojącej potrzebna byłaby odbita pojedyncza fala elektromagnetyczna.

Fale świetlne mają długości:

Długość fali świetlnej   możemy wyznaczyć ze wzoru:

gdzie:

Wyznaczmy z podanego wzoru częstotliwość:

Podstawmy do wzoru odpowiednie wartości: 

Tylko fale poprzeczne mogą ulegać spolaryzowaniu. Dla światła obserwujemy możliwość polaryzacji. Do jego polaryzacji używamy specjalnych filtrów polaryzujących.